در سومین روز سفر، وقتی از یکی از خیابانهای معتبر توکیو عبور می کردیم متوجه جمعیت عمدتا ژنده پوشی شدم که روزنامه های لوله شده ای در دست داشتند و خشمگینانه شعار می دادند. از خانم مترجمی که همراهمان بود پرسیدم این جماعت ژنده پوش و روزنامه به دست، با این عصباینت چه می گویند و چه می خواهند؟!
جواب مترجم همه گروه خبری را متعجب کرد.
گویا 2 یا 3 روز قبل از آمدن ما به توکیو، آقای "یوشیرو موری" نخست وزیر وقت ژاپن در جواب به سئوال یک خبرنگار خارجی در خصوص میزان روزنامه خوان بودن مردم ژاپن گفته بود:"در کشور ما حتی گداها هم روزنامه می خوانند."
بیان این جمله پرکنایه، از سوی آقای "موری" موجب خشم جمعی از شهروندان ژاپن شده بود. آنان معتقد بودند که آقای نخست وزیر به بخشی از شهروندان ژاپن یعنی "گداها" (که در واقع در خیابانهای ژاپن قابل مشاهده نیستند!) اهانت کرده است. به همین دلیل جمعی از ژاپنیها با پوشیدن لباس ژنده و دراوردن خود به شکل "گدا"، خواستار عذرخواهی و حتی استعفای نخست وزیر بودند!
البته حق با معترضین بود.
اکنون ببینیم اوضاع در ایران از چه قرار است؟!
در یک جمله می توان گفت:" ایران یکی از بدوی ترین، متوهمترین و پر توهینترین کشورهای جهان به اقوام خصوصا به ترکها، عربها، گیلکها و لرها، به زنان، به کودکان، به روستائیان، به کارگران، به معلولین،و... می باشد."
وسعت و عمق این توهینها به حدی زیاد است که بعضا در مدارس، دانشگاهها، پادگانها، زندانها، ادارات ... سبب بروز جر و بحث، کتک کاری و حتی جرح و قتل می گردد.
در خلال سالهای 1995 تا 2005 که در روزنامه های کثیرالانتشار و نیز صدا و سیمای ایران خبرنگار، مفسر سیاسی و مسئول گروه بودم بارها شاهد انتشار اخبار دردناکی از اهانتهای وقیحانه کسانی بودم که به هر دلیلی خود را حاکم می پنداشتند و به همین علت خویش را محق به تحقیر بخش محکوم جامعه اعم از اقوام، زنان و زحمتکشان می دانستند. حتی بعضا شاهد وصول بخشنامه های محرمانه ی ریاست سازمان در خصوص پخش و یا جلوگیری از پخش سریالهای موهن صدا و سیما در رابطه با ترکهای آذربایجان براساس مقتضیات روز بودم!
کاملا به خاطر دارم که در سال 1997 در روزنامه رسالت بولتنی فوق سری برای سردبیر و و مدیر مسئول روزنامه ااز سوی یکی از وزارت خانه ها ارسال شده بود که در آن بولتن تعداد ترکهای آذربایجانی مقیم محلات تهران را خانه به خانه و نفر به نفر شمارش کرده بودند!
وجود چنین بخشنامه و یا سرشماریها خود بخوبی مبین نحوه دید حاکمیت در قبال قریب به نیمی از جمعیت ایران کنونی است. نمونه واضح یکی از این سرشماریها افشا شدن پرسشنامه محرمانه و توهین آمیز فاصله طبقات اجتماعی بود که سازمان صدا و سیما عهده دار انجام آن گردیده بود و با اعتراض شدید دانشجویان دانشگاه تبریز و مردم این شهر مواجه گردید.
سابقه اهانت های قومی در ایران به صورتی که اکنون شاهد آن هستیم به دورانی بر می گردد که برخی از قلم به دستان قوم حاکم، بی محابا و البته در نهایت بی شرمی و جنون، در کتابهای خود بگونه ای بسیار رکیک، ترک و عرب و لر و مازنی و گیلک را با حیوانات و حشرات مقایسه کردند و درست جا در پای فاشیستهای انسان کش هیتلری گذاشتند!
در پی یاوه های جنون آمیز نژادپرستان که بعضا بوی خون می داد، لمپنهای نژادپرست نیز اقدام به استفراغ "جوکفارسی"های بسیار توهین آمیز و تهوع آور نمودند. این لاطائلات که از دوران پهلوی اول و در راستای سرکوب غرور شجاعترین اقوام و از جمله ترکها اعم از آذربایجانی، ترکمن و قشقائی و نیز اعراب، گیلکها و لرها تولید و ترویج یافته بود در دوران پهلوی دوم به سیر صعودی و نفرت انگیز خود ادامه داد.
اما آنچه که در جمهوری اسلامی شاهد آن هستیم به حدی پلید و شنیع است که انسان را دچار سرگیجه می کند.
کار به جائی رسید که درسایتهای اینترنتی، فیلمها و سریالهای صدا و سیمای ایران و حتی کتابهای دینی منتشر شده از سوی حوزه علمیه قم، جزوات درسی و نشریات دولتی و دانشگاهی، به صورت واضحی عمدتا جامعه 35 میلیونی ترک در ایران و بخصوص ترکهای آذربایجان هدف تمسخر و تخریب عیان و عریان نژادپرستان قرار گرفتند.
صدها هزار "جوکفارسی" مشمئز کننده، در لابلای صفحات اینترنتی، همانند کرمهایی که در اندرون لجن لول می خورند و هدف اصلی آنان تحقیر اقوام غیر فارس و بخصوص ترکها است منتشر گردید . قریب به اتفاق این سایتها فیلتر نشده اند.
تو گوئی آنان با ترکها به حدی دشمنند که شب و روزشان را به تحقیر تورک و آذربایجانی اختصاص داده اند. تازه آنچه که گفته می شود غیر از اهانتهای مستقیمشان به ملت ترک و شخصیتهای تاریخی، ادبی، سیاسی، و حتی علمی آذربایجان است. اهمه مان هانتهای مکرر این بد مردمان را به مقام شامخ ستارخان، باقرخان، خیابانی شهریار و پیشه وری به دفعات شاهد بوده ایم.
یادم می اید که در تئاتر خیابانی "جشنواره فجر" که در برابر "پارک دانشجو" و در برابر "تئاتر شهر" در سال 1379 برگزار می شد صحنه ای از نبرد "حضرت علی" (ع) با "عمربن عبدود" در جنگ "احزاب" بازی می شد که امام اول به زبان فارسی و دشمن وی به زبان ترکی سخن میگفت!
خوانندگان ترک این سطور بارها و بارها در طول زندگی خود شاهد اهانتهای مکرر در کلاس درس، خیابان، بازار، صدا و سیما، سینما، تئاتر، نشریات و غیره به ترکها بوده اند.
جوکهای توهین آمیز آقای سید محمد خاتمی به اردبیلی ها و ترکها و ادامه بی شرمانه تر آن از سوی امام جمعه منحرف کرمان و اهانت کاملا روشن وی به ناموس زنان ترک و گیلک، در ویدئویی که سال گذشته منتشر گردید کاملا هویدا است و از طرف صدها هزار تن مشاهده شده است.
قبل از آن نیز حکایت متعفن روزنامه ایران و سوسک خوانده شدن ملت آذربایجان و یازده روش برای امحاء نسل ترکها منتشر شده بود که با قیام عمومی سراسر آذربایجان در اردیبهشت و خرداد سال 1385 همراه شد و دهها تن شهید، صدها تن مجروح و هزاران تن دستگیر و شکنجه شدند.
این در حالی بود که روزنامه موهن ایران، کاریکاتوریست گوش بفرمان وی و همه دست اندرکاران انتشار آن کاریکاتور و متن نژادپرستانه و آنتی تورک، پس از نمایشی کوتاه مدت، به کار خود بازگشتند و حتی "مانا نیستانی" کاریکاتوریست بی شرم ایران، سر از فرنگ در آورد.
گوئی مسخره کردن ترکها حق فارسها است و یک ترک تنها در صورت مسخره شدن وظیفه دارد که به توهین کننده خود لبخند بزند و بخندد تا مبادا این فاشیست بدبخت غمگین شود و خدای نکرده خدشه ای به تمامیت ارضی ایران وارد گردد!
اگر قرار است من در ایرانی زندگی کنم که اقلیتی از جامعه آن به دلیل در دست گرفتن قدرت سیاسی هیچ احترامی به اکثریت آن قائل نیستند لحظه ای در مبارزه استقلال طلبانه علیه مرزهای اسارت بار آن درنگ نخواهم کرد.
چگونه می توان پذیرفت که شاعرک چوبین مغزی در حضور "سید علی حسینی" که تنها نام "خامنه ای" را از آذربایجان یدک می کشد و خود را "خراسانی" دانسته و اصلا خویشتن را ترک نمی داند به استهزاء ترکها بپردازد و ایشان نیز در جواب شعر بگویند:" ماشاء الله!"
چگونه می توان پذیرفت که فرزندان ترک آذربایجان به دلیل دفاع از زبان مادریشان در زندان باشند و زندانبانها در حین شکنجه آنان تعمدا "جوکفارسی"های متعفن استفراغ کنند و بگویند بلائی سرتان می آوریم که ترک بودن را فراموش کنید.
چگونه می توان پذیرفت که در بازیهای تیم تراکتورسازی تبریز در شهرهای بوشهر، اصفهان و کرمان دهها هزار فارس زبان با صدای وحشیانه ای به میهمان خود "ترک خر" بگویند و حتی در کمال بی رحمی در استادیوم آزادی تهران، جمعی از همین بی ادبها، کبوتر صلح آذربایجان را سر ببرند.
آنچه که در کرمان و در برابر دید عموم به تصویر درآمد، آن صدای تهوع آوری که از هزاران کرم، در استادیوم این شهر برخاست، بدون هر گونه شک و تردید بازتاب فاشیزم ریشه دوانده در مغزهای نژادپرست کسانی است که خود را آریائی پاک نژاد، پاک دین و بعبارتی برتر از دیگران قلمداد می کنند.
گویا تحریف تاریخ، تغییر اسامی جغرافیای بومی، تقسیم آذربایجان جنوبی، تقویت ارمنستان متجاوز، خاکستر کردن اقتصاد منطقه، تخریب و غارت اثار تاریخی، پر و بال دادن به تروریستهای پ ک ک، کشتار ملت آذربایجان در مقاطع مختلف تاریخی، ترویج افیون در آذربایجان جنوبی، ویران کردن محیط زیست و بخصوص خشک کردن دریاچه اورمیه ... کافی نبود و نتوانست غریزه اهانت گر اینان را تشفی بخشد که به دنبال ان فریادهای "ترک خر"، "ترک خر" دهها هزار ایرانی کرمانی و البته پاک نژاد به یاری آنان امد تا نشان دهد لوح حقوق بشر کوروش تا چه اندازه واقعی است!
به گمان من آن گروه از آذربایجانیهایی که تاکنون به هر دلیلی تعلق خاطری نسبت به "ایران "و "ایرانی" احساس می کنند بهتر است اوضاع کنونی را مجددا مورد ارزیابی قرار دهند و در خصوص "ماهیت ایران" و "هویت ایرانی" باردیگر بیندیشند.
باورکنیم که "کرمهای کرمان" بیش از پیش نشان دادند که "ایران" دچار "کرم خوردگی" شدیدی شده است.
ششم ماه می سال 2010
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen